Naar Ezulwini, Swaziland, 5 augustus 2016
Door: Irma
Blijf op de hoogte en volg Irma
05 Augustus 2016 | Swaziland, Ezulwini
We zitten vanochtend om 07.30 uur aan de ontbijttafel met het vooruitzicht om 08.15 uur te vertrekken naar Ezulwini, 338 km van St. Lucia. Onze bestemming ligt in Swaziland, een klein koninkrijk in Afrika met iets meer dan een miljoen inwoners.
De hoofdstad is Mbabane. Het is een arm land, maar wel met een redelijk gezonde economie.
Onze route gaat over de snelweg N2 richting Pongola en Golela. Vanaf deze afslag gaan we richting Swaziland en komen we na circa 10 km bij de grenspost Lavumisa.
Het is daar niet helemaal duidelijk hoe we moeten rijden bij deze grenspost, maar al gauw wordt er gewenkt en rijden we naar de wenkende persoon, die het kenteken registreert in de auto kijkt en ons een briefje meegeeft. Hij gebaart dat we door kunnen rijden en we komen op een terrein dat doet denken aan dat van een Mac Donalds drive in. We rijden langs een gebouwtje door naar de vrouwelijke douanebeambte, die bij een slagboom staat. Ze bekijkt het papier, dat we bij de eerste post hebben ontvangen en vraagt ons of we een stempel hebben gehaald bij de paspoortcontrole. Dat blijkt niet het geval te zijn, dus worden we teruggestuurd. Alex en Marianne wacht hetzelfde lot, aangezien zij ons braaf gevolgd zijn. In het gebouw van de paspoortcontrole wordt iedereen die het land verlaat, geacht daar zijn neus te laten zien. Daar staan we alle acht voor het loket. Wij worden geholpen door een vrouw, die kennelijk op de automatische piloot staat. Ze scant de paspoorten, plaatst er een stempel in en geeft ze zonder je een blik waardig te schenken terug. Met een handgebaar en het woord finished geeft ze aan dat we kunnen gaan.
Zonder het briefje in ontvangst te nemen, maar nog wel met een steelse blik om te zien of er is gestempeld, opent de vrouw die ons had teruggestuurd, de slagboom zodat we het land kunnen verlaten. We kunnen niet zeggen dat dit de meest inspirerende omgeving is die we deze vakantie hebben aangedaan. Op dan maar naar de tweede grenspost van Swaziland. We weten inmiddels dat we eerst het gebouw binnen moeten gaan voor de controle van de paspoorten. Wij zijn de enige acht toeristen en we zien een aantal loketten. Achter het ene loket zit een vrouw en achter het andere een man. Ze hebben beide de broek aan zo blijkt als eerst de vrouw met stemverheffing en druk met de handen gebarend zegt dat we moeten oplijnen. Als Jochem voor het loket van de man gaat staan wordt hij meteen met een boze blik aangekeken, omdat hij ook in onze rij moet gaan staan. Als de vrouw begonnen is met haar eerste client, komt de man in actie en mag ik aan zijn loket verschijnen. Als mijn paspoort is geregistreerd en van het Swaziland stempel is voorzien, mag de volgende. Aangezien de rest van ons gezelschap, die nog in de rij staan voor het andere loket, dat niet in de gaten heeft, begint de man geïrriteerd met zijn handen te zwaaien en met luide stem zijn volgende klant te dirigeren. Ik denk dat het de omgeving is dat mensen hier met zo'n elan hun werkzaamheden verrichten. Welkom in Swaziland. Het valt meteen op dat dit een arm gebied is. Verschillende armoedige huisjes zijn hier over het land uitgestrooid. Nu eens kom je ronde kleihutjes met rieten daken, die als een potloodpunt omhoog steken, tegen, dan weer huisjes die opgetrokken zijn uit houten planken. Ernaast staan grote zwarte potten te roken, zouden de vrouwen al bezig zijn met de avondmaaltijd? Regelmatig zitten er vrouwen langs de weg met handgemaakte snuisterijen of fruit zoals sinaasappels in een langgerekt net. Soms zijn er ook uit grijze betonblokken opgebouwde huisjes, vaak nog onafgemaakt. Langs de weg lopen koeien, die niet eens bewaakt worden.
Ineens liggen er geiten half op de weg en later staan er aan onze kant een paar ezeltjes. Je vraagt je af hoe dit allemaal goed kan gaan.
Vanaf de grenspost Golela, verloopt onze rit naar Ezulwini via de plaatsen Nsoko, Big Bend, Siphofafeni en Manzini. Vanaf daar volgen we de richting naar de hoofdstad Mbabane en is het nog ongeveer een 30-40 minuten rijden.
Met de Tom-Tom van Alex en de routebeschrijving van rondreisopmaat weten we onze weg door Afrika goed te vinden.
Mvubu Falls Hotel is onze pleisterplaats voor deze avond. Hier heerst rust en ruimte. Wederom een plek die in de boeken kan worden bijgeschreven. Ruime kamers, een heel leuk houten restaurant met veranda, waar we even bijkomen van de reis met koffie, thee en sandwiches en luisteren naar het rustgevende geluid van het stromende water. De tuin met zwembad zijn met zorg aangelegd en de ligstoelen zijn snel gevuld.
In Ezulwini is een craftsmarket, die Marianne en ik graag willen bezoeken. Rob en Jasper gaan met ons mee en de rest van het mannelijk gezelschap gaan naar het casino. Ja, er is zowaar een casino in Swaziland.
Bij ieder marktkraampje wordt je uitgenodigd door de marktkraamvrouwen om een kijkje te nemen in hun "winkeltje" en sommigen vragen smekend om toch vooral iets te kopen al is het maar een kleinigheid. De verkoopsters zijn gelukkig niet heel opdringerig. We kunnen rustig rondsnuffelen en overal wordt de koopwaar tegen een speciale vriendenprijs aangeboden. Er wordt van alles en nog wat te koop aangeboden. Van stenen dierfiguren, kralenkettingen, batikdoeken, sieraden, gebruiksvoorwerpen tot houtsnijwerk in allerlei soorten en maten. Tegen sluitingstijd worden we aangesproken door een nette jongen die zich voorstelt en vraagt waar wij vandaan komen. Het maakt deel uit van zijn verkoopstrategie, maar dat is dan ook wel weer het charmante van het hele verhaal. Uiteindelijk weet hij toch iets te verkopen aan mij. Maar ik heb een goede deal en ik heb, naar zijn zeggen, zijn dag goed gemaakt en daarbij zijn wij natuurlijk vrienden. Hoe mooi kan het zijn.
Zoals afgesproken zijn Alex en de jongens om vijf uur op het marktterrein om ons weer op te halen en rijden wij nog een keer richting casino waar een soort winkelcentrum is iets verderop. Bij de pick and pay, halen Marianne en ik een aantal grote stukken taart. Dit als verrassing als vanavond de klok op 24.00 uur staat en Jasper jarig is. Nadat we alle boodschappen hebben gehaald rijden we terug naar Mbuvu Falls voor het avondeten.
De kleine kaart biedt genoeg keuze en het kip curry gerecht met rijst en salade is perfect. Als de jongens in een aparte ruimte aan de poolbiljart tafel staan, regel ik bij een van de serveersters snel gebaksbordjes en bestek. Nu maar wachten tot het twaalf uur is.
De hoofdstad is Mbabane. Het is een arm land, maar wel met een redelijk gezonde economie.
Onze route gaat over de snelweg N2 richting Pongola en Golela. Vanaf deze afslag gaan we richting Swaziland en komen we na circa 10 km bij de grenspost Lavumisa.
Het is daar niet helemaal duidelijk hoe we moeten rijden bij deze grenspost, maar al gauw wordt er gewenkt en rijden we naar de wenkende persoon, die het kenteken registreert in de auto kijkt en ons een briefje meegeeft. Hij gebaart dat we door kunnen rijden en we komen op een terrein dat doet denken aan dat van een Mac Donalds drive in. We rijden langs een gebouwtje door naar de vrouwelijke douanebeambte, die bij een slagboom staat. Ze bekijkt het papier, dat we bij de eerste post hebben ontvangen en vraagt ons of we een stempel hebben gehaald bij de paspoortcontrole. Dat blijkt niet het geval te zijn, dus worden we teruggestuurd. Alex en Marianne wacht hetzelfde lot, aangezien zij ons braaf gevolgd zijn. In het gebouw van de paspoortcontrole wordt iedereen die het land verlaat, geacht daar zijn neus te laten zien. Daar staan we alle acht voor het loket. Wij worden geholpen door een vrouw, die kennelijk op de automatische piloot staat. Ze scant de paspoorten, plaatst er een stempel in en geeft ze zonder je een blik waardig te schenken terug. Met een handgebaar en het woord finished geeft ze aan dat we kunnen gaan.
Zonder het briefje in ontvangst te nemen, maar nog wel met een steelse blik om te zien of er is gestempeld, opent de vrouw die ons had teruggestuurd, de slagboom zodat we het land kunnen verlaten. We kunnen niet zeggen dat dit de meest inspirerende omgeving is die we deze vakantie hebben aangedaan. Op dan maar naar de tweede grenspost van Swaziland. We weten inmiddels dat we eerst het gebouw binnen moeten gaan voor de controle van de paspoorten. Wij zijn de enige acht toeristen en we zien een aantal loketten. Achter het ene loket zit een vrouw en achter het andere een man. Ze hebben beide de broek aan zo blijkt als eerst de vrouw met stemverheffing en druk met de handen gebarend zegt dat we moeten oplijnen. Als Jochem voor het loket van de man gaat staan wordt hij meteen met een boze blik aangekeken, omdat hij ook in onze rij moet gaan staan. Als de vrouw begonnen is met haar eerste client, komt de man in actie en mag ik aan zijn loket verschijnen. Als mijn paspoort is geregistreerd en van het Swaziland stempel is voorzien, mag de volgende. Aangezien de rest van ons gezelschap, die nog in de rij staan voor het andere loket, dat niet in de gaten heeft, begint de man geïrriteerd met zijn handen te zwaaien en met luide stem zijn volgende klant te dirigeren. Ik denk dat het de omgeving is dat mensen hier met zo'n elan hun werkzaamheden verrichten. Welkom in Swaziland. Het valt meteen op dat dit een arm gebied is. Verschillende armoedige huisjes zijn hier over het land uitgestrooid. Nu eens kom je ronde kleihutjes met rieten daken, die als een potloodpunt omhoog steken, tegen, dan weer huisjes die opgetrokken zijn uit houten planken. Ernaast staan grote zwarte potten te roken, zouden de vrouwen al bezig zijn met de avondmaaltijd? Regelmatig zitten er vrouwen langs de weg met handgemaakte snuisterijen of fruit zoals sinaasappels in een langgerekt net. Soms zijn er ook uit grijze betonblokken opgebouwde huisjes, vaak nog onafgemaakt. Langs de weg lopen koeien, die niet eens bewaakt worden.
Ineens liggen er geiten half op de weg en later staan er aan onze kant een paar ezeltjes. Je vraagt je af hoe dit allemaal goed kan gaan.
Vanaf de grenspost Golela, verloopt onze rit naar Ezulwini via de plaatsen Nsoko, Big Bend, Siphofafeni en Manzini. Vanaf daar volgen we de richting naar de hoofdstad Mbabane en is het nog ongeveer een 30-40 minuten rijden.
Met de Tom-Tom van Alex en de routebeschrijving van rondreisopmaat weten we onze weg door Afrika goed te vinden.
Mvubu Falls Hotel is onze pleisterplaats voor deze avond. Hier heerst rust en ruimte. Wederom een plek die in de boeken kan worden bijgeschreven. Ruime kamers, een heel leuk houten restaurant met veranda, waar we even bijkomen van de reis met koffie, thee en sandwiches en luisteren naar het rustgevende geluid van het stromende water. De tuin met zwembad zijn met zorg aangelegd en de ligstoelen zijn snel gevuld.
In Ezulwini is een craftsmarket, die Marianne en ik graag willen bezoeken. Rob en Jasper gaan met ons mee en de rest van het mannelijk gezelschap gaan naar het casino. Ja, er is zowaar een casino in Swaziland.
Bij ieder marktkraampje wordt je uitgenodigd door de marktkraamvrouwen om een kijkje te nemen in hun "winkeltje" en sommigen vragen smekend om toch vooral iets te kopen al is het maar een kleinigheid. De verkoopsters zijn gelukkig niet heel opdringerig. We kunnen rustig rondsnuffelen en overal wordt de koopwaar tegen een speciale vriendenprijs aangeboden. Er wordt van alles en nog wat te koop aangeboden. Van stenen dierfiguren, kralenkettingen, batikdoeken, sieraden, gebruiksvoorwerpen tot houtsnijwerk in allerlei soorten en maten. Tegen sluitingstijd worden we aangesproken door een nette jongen die zich voorstelt en vraagt waar wij vandaan komen. Het maakt deel uit van zijn verkoopstrategie, maar dat is dan ook wel weer het charmante van het hele verhaal. Uiteindelijk weet hij toch iets te verkopen aan mij. Maar ik heb een goede deal en ik heb, naar zijn zeggen, zijn dag goed gemaakt en daarbij zijn wij natuurlijk vrienden. Hoe mooi kan het zijn.
Zoals afgesproken zijn Alex en de jongens om vijf uur op het marktterrein om ons weer op te halen en rijden wij nog een keer richting casino waar een soort winkelcentrum is iets verderop. Bij de pick and pay, halen Marianne en ik een aantal grote stukken taart. Dit als verrassing als vanavond de klok op 24.00 uur staat en Jasper jarig is. Nadat we alle boodschappen hebben gehaald rijden we terug naar Mbuvu Falls voor het avondeten.
De kleine kaart biedt genoeg keuze en het kip curry gerecht met rijst en salade is perfect. Als de jongens in een aparte ruimte aan de poolbiljart tafel staan, regel ik bij een van de serveersters snel gebaksbordjes en bestek. Nu maar wachten tot het twaalf uur is.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
