Umlani Bush Camp, 8 augustus 2016

Voordat we gewekt worden door iemand van het kamp, ben ik al aangekleed.
Aan het schijnsel van een zaklamp, dat naderbij komt, weet ik dat onze wekker eraan komt. Over 10 minuten worden we verwacht bij de verzamelplaats. Daar brandt het kampvuur, waar de potten koffie in het zand warm worden gehouden. Er staat een kleine versnapering om de eerste trek te stillen. Even na zessen vertrekken we voor onze tweede Game Drive. Als opwarmertje tegen de kou, krijgen we allemaal een warme kruik mee en in de landcruiser zijn er dekens. Aan alles is gedacht.
Na amper een kwartier rijden, komen we bij een soort vesting die eruit ziet als een termietenheuvel, waar een hyenapaar met hun jongen verblijven. Een jong knaagt speels aan een tak en komt nieuwsgierig naderbij. Zo kunnen we het goed bekijken.
De omgeving afspeurende krijgt onze ranger een bericht binnen van een nieuwe ontdekking en hiervoor rijden we naar de hoofdweg. De zebra's, die in de berm lopen samen met de gnoe oftewel Wildebeest, verdienen nog wel een korte stop. Een kleine 10 minuten later zien we aan een groep stilstaande terreinwagens dat zich hier iets bijzonders moet afspelen. Een paar meter voor deze locatie geven bloedsporen de aanwijzing dat er een slachtpartij heeft plaatsgevonden. Onder een struik ligt een leeuw te slapen. Hij heeft zich waarschijnlijk tegoed gedaan aan de prooi, waar nu een andere leeuw aan ligt te kluiven onder een struik een paar meter verder. Je hoort het geknaag aan de botten en met behulp van de verrekijker, zie ik het beest likken aan de kop van een kleine buffel. Met zijn scherpe grote tanden probeert hij het vlees van de onderkaak af te trekken. Daar is hij wel een poosje zoet mee. Het is een heel bijzonder moment en daar blijft het niet bij. Een nieuw bericht komt door dat er twee leeuwinnen onderweg zijn, waarvan een witte. Wetende dat er zich maar twee witte leeuwen in dit hele park ophouden, zou het uniek zijn om deze dieren hier te kunnen aanschouwen. We hoeven niet eens veel geduld te hebben. Twee leeuwinnen, waarvan inderdaad een witte komen aangeslenterd. De witte leeuwin gaat net achter de kluivende leeuw liggen. De andere leeuwin houdt zich nog iets op de achtergrond. Inmiddels heeft Greg een betere positie weten te bemachtigen en zien we hoe de zich volgevreten leeuw plaats maakt voor de twee leeuwinnen, die de restjes van het kadaver mogen opeten. Als de leeuw opstaat volgt er een korte begroeting met de witte leeuwin en loopt de leeuw, met zijn zichtbaar dikke buik van de verorberde maaltijd, voor onze wagen langs om daarna zijn territorium af te bakenen met een urinestraal. En dat gebeurt allemaal onder onze neus.

Aangekomen bij een open plek komt het uitklaptafeltje weer tevoorschijn voor koffie en thee en maken we van de gelegenheid gebruik om op de stoel van de tracker te zitten. Door alles wat we meemaken lijkt het alsof we er al een halve dag op hebben zitten, maar het is pas kwart voor negen en we hebben nog niet eens ontbeten.
Om half 10 zitten we aan de ontbijttafel met vers fruit, yoghurt en muesli. De eiergerechten worden naar wens klaargemaakt en mandjes met toast worden op tafel neergezet. Een grote kan met sap staat op tafel en de vriendelijke dames doen er alles aan om het je naar de zin te maken. We voelen ons hier echt welkom.

We kunnen een paar uurtjes in de boomhut vertoeven en Marianne en ik zijn daar voor in. Efraim brengt ons ernaar toe. Voordat we mogen uitstappen, controleert hij de hut. Een steile trap leidt ons naar boven en na instructie over de werking van de portofoon, worden we aan ons lot overgelaten. En nu wachten totdat de dieren naar ons toe komen. We zien en horen veel vogels. Gelukkig heb ik de verrekijker bij me.
Een red-billed hornbill, beleeft zijn snackmoment bij het doorklieven van een grote olifantenkeutel met zijn kromme rode snavel en het eten van voedzame bestanddelen uit de droge olifantenpoep. Na een drie kwartier speuren vanuit de boomhut verschijnen er uit het niets zebra's en kudu's. De zebra's bedenken zich en lopen weer de andere kant op. Een viertal kudu's laten laven hun dorst bij de waterplaats.
Een witte reiger met zwierige veren, heeft zich in de schaduw van een boompje geïnstalleerd. Hij blijft daar geruime tijd staan, totdat hij besluit om pootje te gaan baden en naar de overkant van het water loopt. Voor ons tijd om alweer afscheid te nemen van de boomhut. We worden weer terug gebracht naar de Bush camp voor de lunch. Aldaar worden de voorbereidingen getroffen voor de lunch en de schalen met eten op de bar neergezet. Ook nu wordt door getrommel en gezang aangegeven dat de lunch klaar staat. De Boboti, een Zuid Afrikaans gerecht, ziet er niet alleen heerlijk uit, maar ruikt ook fantastisch. Mango chutney en kokos maken het geheel nog smakelijker. Bonen, tomatensalsa, gele rijst een groentenmengsel en banaan in een soort mosterdsausje completeren het geheel. Ik kan er maar niet over uit. Het smaakt allemaal zo goed.

In overleg met Greg, kiezen we ervoor om de Bush wandeling tijdens de safari van morgenochtend te doen en deze middag wederom deel te nemen aan de game drive.
Samen met Efraim zijn zij onze begeleiders en na hetgeen we al hebben meegemaakt onder hun leiding, willen we zeker geen ander meer en de klik is er.
Om kwart over drie verzamelen we op de inmiddels bekende plek, waar we drinken aangeboden krijgen en doorgeven wat we graag willen drinken tijdens de drive. Vervolgens gaan we op pad. Een lange nek kijkt ons aan op het moment dat we bij de drinkplaats aankomen tegenover de veranda waar we vanmiddag geluncht hebben. We zijn nog maar net op weg. Vanwege die lange nek moeten giraffes moeite doen om te drinken. Ze zakken door hun knieën, buigen naar voren om bij het water te komen. Deze ene giraf richt zich net op en neemt een statige pose aan om op de foto te gaan. Hij heeft ons in de gaten en kijkt met zijn leuke kop onze kant op. Langzaam benadert onze auto de giraf, terwijl deze het pad oversteekt. Wat gaaf om zo dichtbij te zijn en met de heldere blauwe lucht kan je mooie scherpe foto's maken. We rijden weer verder en nog geen 10 minuten later mogen we een zebra bewonderen. De gestreepte vacht van dit soort is uitgerust met een lichtbruine schaduwstreep. De zebra snuffelt rustig de bodem af op zoek naar iets eetbaars. Kennelijk stoort onze aanwezigheid hem niet. Hij gaat rustig zijn gang.

De temperatuur is heerlijk en er lijkt geen einde te komen aan het grote genieten. Alleen de rit al is een leuke ervaring en het uitkijken naar wild, groot of klein. Opwinding is er als na drie kwartier een aantal olifanten gespot worden en natuurlijk manoeuvreert onze ranger de terreinwagen zo dat we goed zicht hebben op deze kolossen met jonge olifantjes. Even verderop staat nog een grotere groep. Als we deze dieren van alle kanten hebben bekeken, rijden we naar de andere groep toe. Al etende banen ze zich een weg door het struikgewas en bevinden wij ons temidden van deze kauwende reuzen. Wat een "reusachtige" ervaring.

Uit het contact met een andere ranger vernemen wij dat er een luipaard in de buurt is. Een tweede treffen, staat ons te wachten als we een half uurtje later op de uitkijk staan op de verwachte aankomstplek van deze elegante katachtige der dieren. Het ontmoetingsmoment voelt weer even sensationeel als de eerste keer gisteravond. Ik weet dit exemplaar gelukkig op video vast te leggen. Met beide auto's volgen we het dier, totdat er plotseling een hyena opduikt en daar houden luipaarden niet van. Hij is ineens verdwenen. In samenwerking met de tracker en de andere auto weet onze geoefende ranger het dier toch weer te vinden. Hij en Efraim zijn hiervoor zelfs uit de auto gegaan om een droge rivierbedding te doorzoeken. We volgen het luipaard totdat we bij een grote open plek aankomen met een droogstaande poel, waar hij uiteindelijk achter een boom verdwijnt om zijn jacht te vervolgen. Ongelofelijk dat we in zo'n korte tijd twee keer een luipaard hebben gezien. Het was wederom zeer geslaagd.

Bij terugkomst staat de dame met de warme doekjes ons al op te wachten. Het is een vast ritueel en het is een van die kleine details die ons verblijf hier zo onuitwisbaar maakt. Dit keer vindt het avondeten in de hut plaats, waar we 's middags de lunch hebben gebruikt. Er brandt een knapperend vuurtje in de haard waar we omheen gaan zitten en onze indrukken van deze game drive met elkaar delen. Dan klinkt de trommel en gaan we aan tafel, waar ons een uitgebreid buffet wordt voorgeschoteld, met koffie, thee en een likeurtje na. We komen hier echt niets tekort en het smaakt allemaal even lekker.
Als klap op de vuurpijl gaan de moeders met zonen vanavond in de boomhut slapen. We worden naar onze hutten begeleid om nog wat warme kleding aan te trekken. Daarna worden we weer opgehaald en naar de boomhut gebracht. De boomhut is inmiddels voorbereid op onze komst met opgemaakte bedden en klamboes die door de stevige wind door de boomhut heen wapperen. Er zijn vier matrassen, die we met elkaar moeten delen en de mannen hadden bedacht om met zijn vieren bij elkaar te gaan liggen. Dat wordt dus lepeltje, lepeltje liggen. De klamboes halen we weg, omdat deze door de wind geen nut hebben.
Met de grote zaklamp die Efraim heeft achtergelaten schijnen we de donkere nacht in. We moeten net geluk hebben dat er dieren naar de drinkplaats toekomen en omdat dit niet meteen het geval is, duikt iedereen het bed in met de kruik die we hebben meegekregen. De schoenen gaan uit en de kleren blijven aan. De wind waait behoorlijk waardoor het lastiger is om je op dierengeluiden te concentreren. De slaapt wint het van de wil om de hele nacht wakker te blijven, maar op een gegeven moment horen we aan watergeluiden dat er een dier bij de drinkplaats moet zijn. Marianne schijnt met de zaklamp, maar we kunnen niets ontdekken. Wellicht is het dier afgeschrikt door het geluid uit de boomhut en de lichtbundel van de lamp. Het is een heldere nacht en de sterren flonkeren uitbundig. Als ik even mijn ogen opendoe, zie ik heel duidelijk een vallende ster. Tot drie keer toe deze nacht in de buitenlucht.
We horen ook het geluid van een kudu, buffel of misschien wel een gnoe. Maar het beest is te ver weg om het te kunnen ontdekken vanuit onze hoge schuilplaats. Ik zak weer langzaam weg.
Opeens volgt er een of andere klap, maar ik ben niet goed bij mijn positieven wat dat precies was, dus leg ik mijn hoofd neer op het kussen en vat weer de slaap.
De eerstvolgende keer dat ik wakker wordt, is het licht en tijd om de schoenen weer aan te doen, omdat we ieder moment opgehaald worden voor de ochtend game drive. Dan hoor ik van Jeroen dat ik veel van mijn boomhutmetgezellen wakker heb gehouden vanwege mijn gesnurk. Ik heb altijd ontkend dat ik snurk, maar aangezien Jeroen niet de enige was, die met mijn geronk werd geconfronteerd, kan ik dit nu niet meer volhouden. Een aantal meppen met een kussen hebben niet geholpen. Dat was dus die klap.