Bezoek aan de High Gate Ostrich Show Farm, 30 juli

Aangezien we ons in een gebied bevinden van struisvogels en struisvogelboerderijen mag een bezoekje daaraan niet ontbreken. Het kleine giegelende vrouwtje, dat ons bij aankomst gisteren de kamers toonde, vraagt ons of we geïnteresseerd zijn in een bezoek aan een struisvogelboerderij. Zij kan ons korting geven en wij kunnen mee met de donkey car zegt ze al lachend.
De Ostrich Farm is op loopafstand van ons verblijf en de zon laat zich van haar mooiste kant zien, dus is het geen straf om te voet naar de struisvogels te gaan.
We worden opgevangen door een aardige man, die onze gids blijkt te zijn. Zijn naam is Ben. Hij spreekt goed Engels en ook in de Zuid-Afrikaanse taal is hij goed te volgen.
Wij leren van hem heel veel over struisvogels en over het reilen en zeilen van deze struisvogelboerderij.

Op deze boerderij worden tussen 27.000 en 35.000 per jaar grootgebracht voor de slacht. Alles van een struisvogel wordt gebruikt. De kop en poten worden gevoerd aan krokodillen. Van de huid worden o.a. leren tassen en dergelijke gemaakt. De veren (40 stuks) worden verwerkt in boa's voor de dames of in plumeaux voor de propere huisvrouw. Het vlees, het hart, de lever, de maag en de nieren worden geconsumeerd.

De mannetjes struisvogels onderscheiden zich van de vrouwtjes door hun bovendek van zwarte veren. De vrouwtjes hebben een bovendek van bruine veren. De vogels hebben 4 soorten veren: veren onderdek (wit), veren bovendek (zwart-mannetje, bruin/grijs-vrouwtje), vleugels en staartveren. De veren worden geplukt op een moment dat het kan, zodat het geen pijn doet.

Het vrouwtje legt twee keer per jaar eieren, zoveel als zij met haar lichaam/vleugels kan omvatten. Gemiddeld zijn dit zo'n 12-14 eieren per keer. Gedurende 42 dagen worden de eieren uitgebroed. Het struisvogel echtpaar verdeeld de taken van het broeden zodanig dat het vrouwtje zich overdag om de eieren bekommert en het mannetje 's nachts. Een mannetje kiest een vrouwtje uit voor het leven. Zodra het vrouwtje overlijdt zal hij geen ander vrouwtje uitzoeken. Andersom zal een vrouwtje wel meteen een mannetje benaderen (of was dit misschien een grapje).

Een struisvogelei weegt ongeveer 1-2 kilo. De schaal is zo hard dat een volwassen persoon op de eieren kan staan zonder dat deze breken. De inhoud van 1 struisvogelei is gelijk aan circa 24 kippeneieren. Het duurt ongeveer anderhalf uur om een struisvogelei te koken voor een zacht ei en twee uur voor een hardgekookt ei.

De struisvogel heeft drie oogleden. Het ooglid dat van boven naar beneden gaat dient als bescherming tegen de zon. Het ooglid dat van beneden naar boven gaat wordt gebruikt om te slapen en het ooglid dat verticaal beweegt van de ene naar de andere ooghoek vormt bescherming tegen zand. Ook beschikt de struisvogel over een doorzichtig ooglid, dat eveneens wordt gebruikt als een filter tegen zand en waar de struisvogel doorheen kan kijken.

De boerderij beschikt over twee broedkasten (incubators) waar per kast 1000 eieren in uitgebroed kunnen worden. De eieren worden op een ring geplaatst zodanig dat de lucht, die van nature in het ei aanwezig is, zich aan de bovenkant bevindt. De reden hiervan is dat het jong deze lucht nodig heeft om uit het ei te komen. Het jong heeft niet genoeg kracht om de schaal kapot te maken met haar snavel of haar poten. Met haar poot/nagel maakt het diertje het eivlies kapot zodat zij haar longen vol kan pompen met de aanwezige lucht. Hierdoor zet het lijfje uit en breekt het ei. Bij de natuurlijke manier van uitbroeden zorgt het moederinstinct ervoor dat als een jong niet uit het ei kan komen de moeder het ei breekt. Zie het wonder der natuur.
Even om de hoek van het gebouwtje waar de broedkasten staan, is een broedend struisvogelechtpaar, Jack en Suzy genaamd. Bij onze komst staat het vrouwtje op van haar nest en tel ik zo'n 15 eieren. Het lijkt alsof ze haar productie trots wil laten zien, maar ze weet volgens mij al wat er van haar wordt verwacht. Ben laat zien hoe sterk de eieren zijn door erop te gaan staan en nodigt eenieder die dat wil uit om hetzelfde te doen.

Het voeren van de struisvogels is een leuke bezigheid. Ben komt met een paar emmertjes met mais aan en laat ons zien hoe je dit het beste kunt doen. De struisvogels hebben snel in de gaten dat er iets te verhapstukken valt en verdringen elkaar voor de bezoekers. Als je het voer op je platte hand legt, buigt de struisvogel zich met zijn lange nek over de houten omheining en pikt de maïskorrels van je hand. Jochem is uiteindelijk de aangewezen persoon om met zijn rug naar de struisvogel toe en met de emmer vol met maïskorrels de hapgrage vogels te voeren en hij verdwijnt bijna, onder hartelijk lachen van de omstanders, achter de lange struisvogelnekken. Filmpje!

Voor de liefhebber die eens op een struisvogel wil zitten, rijden we met Ben mee naar een andere plek. Aangezien er veel kinderen zijn, gaan deze met de ezelwagen. De ezeltjes zetten er goed de vaart in en wij rijden er in de auto achteraan. Na het struisvogelzitten en -rijden krijgen we een korte demonstratie van een struisvogelrace met drie struisvogels. Ze kunnen wel een snelheid bereiken van 65 km per uur.

Binnen in de shop eindigt de rondleiding bij het skelet van een struisvogel. Wat bij ons de knie is, is bij de struisvogel de enkel en wat bij ons de heup is, is bij de struisvogel de knie. Bij de struisvogel zitten de gewrichten net even op een andere plaats dan bij de mens. Verder zitten er ook nog botjes in de vleugels en heeft deze parmantige vogel 24 nekwervels. Er staat een grote pot met steentjes op tafel en dat blijkt de inhoud van de maag te zijn. Hiermee wordt het eten fijngemalen. Maar ook munten en bougies werden aangetroffen. Eigenlijk eet zo'n struisvogel alles wat los en vast zit. Op de boerderij krijgen ze gedroogd gras te eten. Dat lijkt me heel wat prettiger eten.

Eenmaal terug op Mooiplaas strijken we neer in de dikke kussen op de stoelen. Do jongens liggen op de ligstoelen aan het zwembad. Even een heerlijk relaxmomentje genieten van de zon en het mooie weer.

We gaan niet te laat naar Oudtshoorn om te eten. Als we de auto langs de kant van de weg parkeren staat er een jongen, die op onze auto gaat passen. Een bekend fenomeen in Zuid-Afrika. Nadat we eerst bij La Dolce Vita iets hebben gedronken gaan we bij Nostalgia eten. Zodra we langs onze geparkeerde auto's lopen, zijn er een aantal jongens bezig deze te wassen. Natuurlijk met de bedoeling hiervoor een kleine vergoeding van ons te ontvangen. We geven aan dat we later terugkomen.
Bij Nostalgia is het een en al nostalgie. We worden begeleid naar een aparte eetkamer en daar hangen allemaal hoeden en jurken uit de jaren 50, schat ik. Op de borden ligt het bestek bijeen gebonden met een strikje en een kaartje. Op de kaartjes staat voor iedere gast een ander woord: elegant, vernieuwend, vergifnis, vrede, liefde. Grappig.

Het wordt misschien eentonig om te vermelden, maar ook hier smaakt het eten weer heerlijk. Prima eetadres, aanbevolen door het Mooiplaas vrouwtje.
Als we betaald hebben aan de kassa in het nostalgische winkeltje informeren we even hoeveel rand we de jongens kunnen geven voor het oppassen en autowassen. Niet meer dan 20 rand luidt het antwoord. Als we naar de auto's lopen komen er meteen een viertal jongens op ons af die om geld vragen. Ieder claimt het geld, dus geef ik het aan een van de jongens met de mededeling dat ze het onderling moeten verdelen. Dan stappen we zo snel mogelijk in en rijden we weg.